Nog maar 2 maanden te gaan...

Lieve volgers,

Inmiddels leef ik al een maand als een echte backpackster. Dat je mij regelmatig in een blauw shirtje op de foto ziet staan is dan ook geen wonder, dat is namelijk mijn favoriete shirtje. Mijn andere 2 witte shirtjes zijn namelijk bruin geworden en laat ik die kleur nou net niet mooi vinden. De eerste 2 weken nam ik alle backpackers adviezen van de GGD erg serieus. Ik bestelde bijvoorbeeld een warme cola aangezien ik geen ijsklontjes wilde nemen. Sloeg tijdens mijn diner alle varkensoren, harten, foetus vogeltjes en slangen over. En ik zorgde ervoor dat  honden, katten en apen niet in mijn ‘20 diameter zone’ kwamen. Nadat ik deze adviezen iets minder serieus nam, heb ik een ontstoken voet en voedselvergiftiging opgelopen. 

Als ik aan Laos denk, denk ik aan: tuben, kajakken, grotten bezoeken en watervallen bewonderen. Een perfecte locatie om je master-tarzan-slinger-oefeningen- medaille te halen dus. Ideaal! Helemaal als je fitness saai vindt, is dit een aanrader!
Op dit moment ben ik alweer aan het reizen in Cambodja. Ik ga als een speer. Maar hier kwam ik niet zomaar binnen hoor. Eerst werd mijn temperatuur via een apparaat bij mijn nek gemeten. 34.6 graden gaf de meter aan, erg betrouwbaar. Maar wat bleek… geen verhoging, wat een geluk!  Ik mocht dus doorlopen naar de volgende controleur. Vervolgens wilde deze meneer zo’n 53x mijn paspoort zien, waarschijnlijk omdat ik zo’n “vrolijke” paspoortfoto heb. Al met al ben ik aangekomen in Cambodja. De eerste dagen in Cambodja leek het net alsof ik mijzelf had vergist en per ongeluk in India zat. Er liepen namelijk overal koeien rond. Het grote verschil is waarschijnlijk dat deze koeien heilig zijn tot de kerst. 

Het eerste wat ik in Cambodja heb bezocht is de Angkor Wat! Dit wordt beschouwd als het grootte religieuze bouwwerk ter wereld. Super mooi allemaal, dat kan ik niet ontkennen. Maar waarschijnlijk had ik een perfecte dag uitgekozen, want ik was niet de enige aanwezige. Overal stonden bordjes: NIET KLIMMEN. Onmogelijk natuurlijk. Dat zou net zoiets zijn als een bordje bij een ballenbak plaatsen met: VERBODEN TE SPRINGEN. Gewoon negeren dus. Het deed mij denken aan de film Jungle Book, aan de apenslaapplaats. Geen hele vreemde gedachte, want er liepen ook apen rond. Eerst dacht ik: WHO WILDE APEN! Maar het zijn eerder ‘Apenheul apen’, verwend door toeristen. Nadat hij MIJN zoetsappige mango op had wilde hij meer. Hij liet zijn tanden overduidelijk zien en zocht naar meer eten. Toen ik besefte dat ik geen eten meer had, heb ik de tuktuk man vriendelijk verzocht om het op het racen te zetten (oke, misschien niet heel vriendelijk).

Mijn volgende toeristische actie: The Killing fields bezoeken. In de jaren 70 zijn er zo´n 3 miljoen mensen in Cambodja omgekomen toen de Rode Khmer aan de macht was. The Killing fields zijn moordvelden, daar zijn er ongeveer 400 van gevonden. Ik ben naar één van de bekendste geweest in Phnom Penh. Een plek waar dus honderden mensen in massagraven liggen. Aangezien het zo kort geleden is, komen er nog regelmatig beenderen, tanden en kleren boven de grond uit. Ik struikelde zelfs over een been! Niet omdat ik zo onhandig ben, maar gewoon omdat ik niet dagelijks over benen hoef te stappen. Even over ‘het hoofd’ gezien dus. Er was ook een boom, waar armbandjes aan werden opgehangen. Hier werden vrouwen en kinderen vermoord. Ze gooiden en sloegen mensen tegen die boom aan en dumpten ze vervolgens in een put ernaast. Hier zijn zelfs beelden van. In kan je aanraden om dit over te slaan als je last heb van je maag. Emma mijn reismaatje, was niet helemaal lekker. Zij lag knock-out op het terrein. Niet de meest perfecte locatie, maar iedereen leek het wel te begrijpen, alhoewel de meeste mensen wel eerst  een hartverzakking kregen. Om een betere indruk te krijgen van de Killing fields, moet je het eigenlijk even wat afbeeldingen googlen. Het heeft in ieder geval erg veel indruk op mij gemaakt. 

Tot slot ben ik nu een weekje aan het niksen op een eilandje (Koh Rong) in Zuid-Cambodja. Je kent het wel. Witte stranden en een lichtblauwe zee. Maar ‘niksen’ zonder Donals Duckjes  is vrij lastig. Bovendien ben ik levend aas voor de zon. Of ik hier dus nog een week blijf is de vraag. 

Mijn volgende bestemming is Vietnam. Zodra ik door de paspoortcontroles heen ben gekomen, laat ik het weer weten uiteraard. 

Veel liefs