Wij zijn zo lekker gewoon gebleven…

Op dit moment lig ik een mega luxe bed in Ranong. Misschien gaat er nu een lampje branden? Dat zou kunnen kloppen. Wij zijn namelijk eerder in Ranong geweest. Alleen hebben wij in de tussentijd niet stil gezeten. Wij zijn naar het noorden gereisd en hebben hier van alles meegemaakt.

Alhoewel de Lady boy show, de kookcursus en de olifantentrip in Chiang Rai moeilijk te overtreffen zijn, heeft het hippie- achtige stadje Pai gezorgd voor een hoop nieuwe avonturen.

Voordat wij ergens heen gaan, zoeken we van te voren toch even op wat ons te wachten staat. Onze held Fran stuitte op de volgende informatie:

Pai een klein stadje in Noord-Thailand en ligt zo’n 140 km van Chiang Mai. Pai is een stadje waar mensen vooral naartoe gaan vanwege hun rust. (Toen ze dat voorlas dacht ik: YES, klinkt aantrekkelijk…). In Thailand zijn drugs verboden. Punt. In Pai voelt dit soms alsof dit niet het geval is. Op veel menu’s kunt u Magic pizza’s of andere magische gerechten vinden waar drugs, met name hallucinogene middelen, in zijn verwerkt. Let op! De politie in Pai is zeer corrupt. Hun programma bestaat voornamelijk uit het oppakken van toeristen die drugs bij zich hebben. Ze dreigen met een lang verblijf in de cel met mogelijk de DOODSTRAF tot gevolg. De politie houdt ook regelmatig brommers aan, omdat er iets niet juist zou zijn met het voertuig, de rijstijl, de manier waarop de helm wordt gedragen of een andere zelfverzonnen regel. Met als doel: geld aftroggelen.

Zoals je begrijpt stond ik maar al te graag te popelen om naar Pai te gaan. Dankzij deze tekst is mijn motto gelijk even bijgesteld. Eet geen pizza in Pai, want dat is nogal fraai. De politie hangt ons maar al te graag op en dat is balen, want ik behoud toch liever mijn blanke kaaskop.

Eenmaal aangekomen heb je in eerste instantie het idee dat er geen drol te beleven is. Bovendien lijkt het op de kaart nog groter dan in werkelijkheid. Gelukkig had ik al snel had gespot dat je cocktails kon krijgen voor één euro. Misschien was dit plaatsje zo slecht nog niet. En wat bleek? Hoe later het werd, hoe meer het stadje tot leven kwam. Om 2 uur ‘s nachts een loempia halen is hier dan ook een nachtelijke gewoonte.

Aangezien we de “drukke” straat in Pai al zo’n 33 keer hadden bewandeld, werd het tijd om de toerist uit te hangen. Ja, we weten dat de politie regelmatig scooters aanhoudt, maar we zijn al prof in fietsen, dus dachten we: laten we het gewoon doen. Het  idee leek ons allen GE-NI-AAL.

Voor we het wisten zaten we al op een scooter. Wat we nog niet wisten, was hoe dit ding werkte (of überhaupt startte). Milou vroeg om uitleg bij de scooter-expert en had als eerste door hoe hij startte. Ze dacht: even uitproberen! En ja hoor, hij werkte! Ik kan je zeggen: ze vloog!!!  Helaas had de scooter-expert haar nog niet uitgelegd hoe je moest remmen. En was onze eerste aanrijding een feit.  Het GE-NI-ALE scooter-huur-idee leek op dat moment ietsjes minder geniaal. Maar zoals peter Jan Rens altijd zegt: GEEF NOOIT OP! En daar heeft hij een punt! Hierna is er namelijk niks ergs meer gebeurd. Milou heeft haar rijkunsten trouwens helemaal goed gemaakt, ze ging namelijk het snelst van ons allemaal. Maar Marianne wees niet bang. Ze bleef maar roepen: Zorg ervoor dat je je eigen KOPPIE erbij houdt meiden! Al met al was het een top dag en hebben we genoten van de prachtige omgeving. P.S. we zijn niet door de politie gepakt,  die kon ons namelijk niet bijhouden.

Na een aantal dagen vonden wij het hoogtijd om dit heerlijke stadje te verlaten. Om dit stadje niet te vergeten heeft Milou een tattoo laten zetten. Ja je leest het goed. En hij is net als zij… super stoer geworden. Bovendien komt haar twinnie Laura nu nooit meer van haar af. Ik zeg, echte liefde.

Na 4 uur in de bus, 15 uur in de trein en weer 9 uur in de bus gezeten te hebben zijn we terug bij ons favoriete plaatsje, Ranong! Hier hebben we een visum-run gedaan. Hiervoor moesten we met een bootje naar Birma. Naar de mannetjes in legerkleding lachte ik extreem vriendelijk, mijn mondhoeken zijn bijna uitgescheurd. Een aparte ervaring. Maar we mogen tot 5 dec. In Thailand blijven, wat een opluchting. Uiteraard gaan we wel iets eerder naar huis, want de verjaardag van de sint willen we niet missen.

Lieve volgers …..of moet ik zeggen mama? Tot de volgende keer maar weer!